COVID-19 often manifests with different outcomes in different patients, highlighting the complexity of the host-pathogen interactions involved in manifestations of the disease at the molecular and cellular levels. In this paper, we propose a set of postulates and a framework for systematically understanding complex molecular host-pathogen interaction networks. Specifically, we first propose four host-pathogen interaction (HPI) postulates as the basis for understanding molecular and cellular host-pathogen interactions and their relations to disease outcomes. These four postulates cover the evolutionary dispositions involved (...) in HPIs, the dynamic nature of HPI outcomes, roles that HPI components may occupy leading to such outcomes, and HPI checkpoints that are critical for specific disease outcomes. Based on these postulates, an HPI Postulate and Ontology (HPIPO) framework is proposed to apply interoperable ontologies to systematically model and represent various granular details and knowledge within the scope of the HPI postulates, in a way that will support AI-ready data standardization, sharing, integration, and analysis. As a demonstration, the HPI postulates and the HPIPO framework were applied to study COVID-19 with the Coronavirus Infectious Disease Ontology (CIDO), leading to a novel approach to rational design of drug/vaccine cocktails aimed at interrupting processes occurring at critical host-coronavirus interaction checkpoints. Furthermore, the host-coronavirus protein-protein interactions (PPIs) relevant to COVID-19 were predicted and evaluated based on prior knowledge of curated PPIs and domain-domain interactions, and how such studies can be further explored with the HPI postulates and the HPIPO framework is discussed. (shrink)

I want to distinguish between maxims at three levels of abstraction. At the first level are what I shall call individual maxims, or i‐maxims: maxim tokens as adopted by particular rational beings. At the second level are abstract maxims, or a‐maxims: abstract principles distinct from any individual who adopts them. At the third level are maxim kinds, or k‐maxims: sets of various action‐guiding principles that are grouped on the basis of their content. In this paper, I argue for the thesis (...) that i‐maxims are the locus of assessment in Kant's ethics. (shrink)

The paper deals with the work Philosophia Sacra: Or The Principles of Natural Philosophy. Extracted from Divine Revelation, published in 1753 by the relatively unknown English clergyman Samuel Pike (circa 1717 – 1773). This work falls within the tradition of the so-called Mosaic physics, a specific Early Modern endeavor to build natural philosophy based on a literal reading of the Holy Scriptures, particularly the first chapters of the book of Genesis attributed to Moses – hence the term “Mosaic.” For (...) this reason, at the beginning of the paper, the author seeks to introduce the fundamental ideas of this movement as expressed by its key proponents, namely L. Daneau, O. Casmann, and K. Aslakssøn. In the subsequent analysis of Pike’s natural-philosophical conception, the author highlights its specific features, including obvious Newtonian influences on the one hand (Pike’s work was written about a century and a half later than the texts of the ‘founding fathers’ of Mosaic physics and must have been influenced by the contemporary discourse). On the other hand, Pike’s work exhibits strong, albeit implicit, similarities with the ideas of J. A. Comenius, another thinker associated with Early Modern Mosaic physics (and often considered its most significant representative, which are explored in the concluding part of the text. It can be said that Pike’s work appears as a remarkable and highly original culmination of the Mosaic natural philosophy tradition, combining a range of seemingly unexpected, if not outright contradictory, motifs. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

I provide a theory of the metaphysical foundations of identity: an account what grounds facts of the form a=b. In particular, I defend the claim that indiscernibility grounds identity. This is typically rejected because it is viciously circular; plausible assumptions about the logic of ground entail that the fact that a=b partially grounds itself. The theory I defend is immune to this circularity.

We sometimes fail unwittingly to do things that we ought to do. And we are, from time to time, culpable for these unwitting omissions. We provide an outline of a theory of responsibility for unwitting omissions. We emphasize two distinctive ideas: (i) many unwitting omissions can be understood as failures of appropriate vigilance, and; (ii) the sort of self-control implicated in these failures of appropriate vigilance is valuable. We argue that the norms that govern vigilance and the value of self-control (...) explain culpability for unwitting omissions. (shrink)

In this paper, we focus on whether and to what extent we judge that people are responsible for the consequences of their forgetfulness. We ran a series of behavioral studies to measure judgments of responsibility for the consequences of forgetfulness. Our results show that we are disposed to hold others responsible for some of their forgetfulness. The level of stress that the forgetful agent is under modulates judgments of responsibility, though the level of care that the agent exhibits toward performing (...) the forgotten action does not. We argue that this result has important implications for a long-running debate about the nature of responsible agency. (shrink)

Judgments of blame for others are typically sensitive to what an agent knows and desires. However, when people act negligently, they do not know what they are doing and do not desire the outcomes of their negligence. How, then, do people attribute blame for negligent wrongdoing? We propose that people attribute blame for negligent wrongdoing based on perceived mental control, or the degree to which an agent guides their thoughts and attention over time. To acquire information about others’ mental control, (...) people self-project their own perceived mental control to anchor third-personal judgments about mental control and concomitant responsibility for negligent wrongdoing. In four experiments (N = 841), we tested whether perceptions of mental control drive third-personal judgments of blame for negligent wrongdoing. Study 1 showed that the ease with which people can counterfactually imagine an individual being non-negligent mediated the relationship between judgments of control and blame. Studies 2a and 2b indicated that perceived mental control has a strong effect on judgments of blame for negligent wrongdoing and that first-personal judgments of mental control are moderately correlated with third-personal judgments of blame for negligent wrongdoing. Finally, we used an autobiographical memory manipulation in Study 3 to make personal episodes of forgetfulness salient. Participants for whom past personal episodes of forgetfulness were made salient judged negligent wrongdoers less harshly compared to a control group for whom past episodes of negligence were not salient. Collectively, these findings suggest that first-personal judgments of mental control drive third-personal judgments of blame for negligent wrongdoing and indicate a novel role for counterfactual thinking in the attribution of responsibility. (shrink)

This paper examines the interplay of semantics and pragmatics within the domain of film. Films are made up of individual shots strung together in sequences over time. Though each shot is disconnected from the next, combinations of shots still convey coherent stories that take place in continuous space and time. How is this possible? The semantic view of film holds that film coherence is achieved in part through a kind of film language, a set of conventions which govern the relationships (...) between shots. In this paper, we develop and defend a new version of the semantic view. We articulate it for a pair of conventions that govern spatial relations between viewpoints. One such rule is already well-known; sometimes called the "180° Rule," we term it the X-Constraint; to this we add a previously unrecorded rule, the T-Constraint. As we show, both have the effect, in different ways, of limiting the way that viewpoint can shift through space from shot to shot over the course of a film sequence. Such constraints, we contend, are analogous to relations of discourse coherence that are widely recognized in the linguistic domain. If film is to have a language, it is a language made up of rules like these. (shrink)

My primary target in this paper is a puzzle that emerges from the conjunction of several seemingly innocent assumptions in action theory and the metaphysics of moral responsibility. The puzzle I have in mind is this. On one widely held account of moral responsibility, an agent is morally responsible only for those actions or outcomes over which that agent exercises control. Recently, however, some have cited cases where agents appear to be morally responsible without exercising any control. This leads some (...) to abandon the control-based account of responsibility and replace it with an alternative account. It leads others to deny the intuition that agents are responsible in these troublesome cases. After outlining the account of moral responsibility I have in mind, I look at some of the arguments made against the viability of this theory. I show that there are conceptual resources for salvaging the control account, focusing in particular on the nature of vigilance. I also argue that there is empirical data that supports the control account so conceived. (shrink)

This article challenges the association between realist methodology and ideals of legitimacy. Many who seek a more “realistic” or “political” approach to political theory replace the familiar orientation towards a state of justice with a structurally similar orientation towards a state of legitimacy. As a result, they fail to provide more reliable practical guidance, and wrongly displace radical demands. Rather than orienting action towards any state of affairs, I suggest that a more practically useful approach to political theory would directly (...) address judgments, by comparing the concrete possibilities for action faced by real political actors. (shrink)

Mind wandering is typically operationalized as task-unrelated thought. Some argue for the need to distinguish between unintentional and intentional mind wandering, where an agent voluntarily shifts attention from task-related to task-unrelated thoughts. We reveal an inconsistency between the standard, task-unrelated thought definition of mind wandering and the occurrence of intentional mind wandering (together with plausible assumptions about tasks and intentions). This suggests that either the standard definition of mind wandering should be rejected or that intentional mind wandering is an incoherent (...) category. Solving this puzzle is critical for advancing theoretical frameworks of mind wandering. (shrink)

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

In response to the spread of COVID-19, governments across the world have, with very few exceptions, enacted sweeping restrictive lockdown policies that impede citizens’ freedom to move, work, and assemble. This paper critically responds to the central arguments for restrictive lockdown legislation. We build our critique on the following assumption: public policy that enjoys virtually unanimous support worldwide should be justified by uncontroversial moral principles. We argue that that the virtually unanimous support in favor of restrictive lockdowns is not adequately (...) justified by the arguments given in favor of them. Importantly, this is not to say that states ought not impose restrictive lockdown measures, but rather that the extent of the acceptance of these measures is not proportionate to the strength of the arguments for lockdowns. -/- We begin by exploring the case for restrictive lockdowns. We first argue that several of the principles that are used to justify the lockdowns yield unexpectedly revisionary implications for other political problems that many would be unwilling to accept. We then outline what we consider the strongest argument for a lockdown—namely, that its net welfare benefits are great enough to defeat the moral presumption against restricting citizens’ civil liberties to move, work, and assemble. However, we give a number of reasons for doubting that the lockdown’s net welfare benefits are, in fact, sufficiently high to defeat the presumption against it. (shrink)

Josh is a typical 27-year-old in a career that he enjoys and a successful marriage. Josh begins to exhibit the symptoms of a manic episode. He is soon diagnosed with bipolar disorder. While non-manic, Josh’s preferences are typical. While manic, his preferences change dramatically. He quits his job, cheats on his partner, and squanders his savings. These are behaviors that Josh, when non-manic (euthymic), would never agree to. When Josh returns to a euthymic state, he regrets these decisions. Should those (...) close to Josh have prevented him from making these decisions, or does his competence to decide persist despite his acute mania? In this paper, I examine the connections be-tween bipolar disorder and consent. I defend the view that many (although far from all) individuals with bipolar disorder are competent to consent to a wide variety of things when they are in a manic state. This means that mania should not be presumed to undermine competence in clinical settings. -/- I have several goals in this paper. I want to bring philosophy to bear on the connection between consent and bipolar disorder. Additionally, I intend this paper to contribute to the general debate about the conditions of informed consent. Bipolar disorder presents novel challenges to existing conceptions of competence to consent which require stable core of values for an agent to be competent. For example, Buchanan and Brock endorse such a view. In showing that shifting values do not undermine the competence of a person experiencing acute mania, I show that the aforementioned views of competence are false. Overall, this paper makes substantive contributions to the debate about competence to consent and presents the first sustained philosophical treatment of consent among people with bipolar disorder. (shrink)

Fragmentalism was originally introduced as a new A-theory of time. It was further refined and discussed, and different developments of the original insight have been proposed. In a celebrated paper, Jonathan Simon contends that fragmentalism delivers a new realist account of the quantum state—which he calls conservative realism—according to which: the quantum state is a complete description of a physical system, the quantum state is grounded in its terms, and the superposition terms are themselves grounded in local goings-on about the (...) system in question. We will argue that fragmentalism, at least along the lines proposed by Simon, does not offer a new, satisfactory realistic account of the quantum state. This raises the question about whether there are some other viable forms of quantum fragmentalism. (shrink)

I provide an analysis of sentences of the form ‘To be F is to be G’ in terms of exact truth-maker semantics—an approach that identifies the meanings of sentences with the states of the world directly responsible for their truth-values. Roughly, I argue that these sentences hold just in case that which makes something F is that which makes it G. This approach is hyperintensional, and possesses desirable logical and modal features. These sentences are reflexive, transitive and symmetric, and, if (...) they are true, then they are necessarily true, and it is necessary that all and only Fs are Gs. I close by defining an asymmetric and irreflexive notion of analysis in terms of the reflexive and symmetric one. (shrink)

Cognitive science has recently made some startling discoveries about temporal experience, and these discoveries have been drafted into philosophical service. We survey recent appeals to cognitive science in the philosophical debate over whether time objectively passes. Since this research is currently in its infancy, we identify some directions for future research.

Leibniz’s views on modality are among the most discussed by his interpreters. Although most of the discussion has focused on Leibniz’s analyses of modality, this essay explores Leibniz’s grounding of modality. Leibniz holds that possibilities and possibilia are grounded in the intellect of God. Although other early moderns agreed that modal truths are in some way dependent on God, there were sharp disagreements surrounding two distinct questions: (1) On what in God do modal truths and modal truth-makers depend? (2) What (...) is the manner(s) of dependence by which modal truths and modal truth-makers depend on God? Very roughly, Leibniz’s own answers are: (1) God’s intellect and (2) a form of ontological dependence. The essay first distinguishes Leibniz’s account from two nearby (and often misunderstood) alternatives found in Descartes and Spinoza. It then examines Leibniz’s theory in detail, showing how, on his account, God’s ideas provide both truth-makers for possibilities and necessities and an ontological foothold for those truth-makers, thereby explaining modal truths. Along the way, it suggests several refinements and possible amendments to Leibniz’s grounding thesis. It then defends Leibniz against a pair of recent objections by Robert Merrihew Adams and Andrew Chignell that invoke the early work of Kant. I conclude that whereas Leibniz’s alternative avoids collapsing into yet another form of Spinozism, the alternatives proposed by Adams, Chignell, and the early Kant do not. (shrink)

This paper investigates the emotional import of literary devices deployed in fiction. Reflecting on the often-favored approach in the analytic tradition that locates fictional characters, events, and narratives as sources of readers’ emotions, I attempt to broaden the scope of analysis by accounting for how literary devices trigger non-cognitive emotions. I argue that giving more expansive consideration to literary devices by which authors present content facilitates a better understanding of how fiction engages emotion. In doing so, I also explore the (...) somatic dimension of reading fiction. (shrink)

According to Aristotle, the medical art aims at health, which is a virtue of the body, and does so in an unlimited way. Consequently, medicine does not determine the extent to which health should be pursued, and “mental health” falls under medicine only via pros hen predication. Because medicine is inherently oriented to its end, it produces health in accordance with its nature and disease contrary to its nature—even when disease is good for the patient. Aristotle’s politician understands that this (...) inherent orientation can be systematically distorted, and so would see the need for something like the Hippocratic Oath. (shrink)

In recent years, the number of studies examining mind wandering has increased considerably, and research on the topic has spread widely across various domains of psychological research. Although the term “mind wandering” has been used to refer to various cognitive states, researchers typically operationalize mind wandering in terms of “task-unrelated thought” (TUT). Research on TUT has shed light on the various task features that require people’s attention, and on the consequences of task inattention. Important methodological and conceptual complications do persist, (...) however, in current investigations of TUT. As we argue, these complications may be dampening the development of a more nuanced scientific account of TUT. Here, we outline three of the more prominent methodological and conceptual complications in the literature on TUT, and we discuss potential directions for researchers to take as they move forward in their investigations of TUT. (shrink)

Much attention has been paid to moral understanding as an individual achievement, when a single agent gains insight into distinctly moral matters. Crucially overlooked, I argue, is the phenomenon of shared moral understanding, when you and I understand moral matters together, in a way that can’t be reduced to each of us having moral understanding on our own. My argument pays close attention to two central moral practices: justifying our actions to others, and apologizing for wrongdoing. I argue that, whenever (...) I owe you a justification or an apology, I thereby owe it to you to aim at our coming to a shared moral understanding. My argument has two upshots. The first is a novel explanation of the importance of moral understanding in our lives, one that emphasizes the importance of understanding moral reasons together. The second is a better understanding of the very obligations involved in two of our most central interpersonal moral practices. (shrink)

Discussions of Aristotle’s Metaphysics Z tend to treat it either as an independent treatise on substance and essence or as preliminary to the main conclusions of the Metaphysics. I argue instead that Z is central to Aristotle’s project of first philosophy in the Metaphysics: the first philosopher seeks the first causes of being qua being, especially substances, and in Z, Aristotle establishes that essences or forms are the first causes of being of perceptible substances. I also argue that the centrality (...) of Z to first philosophy is compatible with its status as theology. (shrink)

Much current debate in the metaphysics of time is between A-theorists and B-theorists. Central to this debate is the assumption that time exists and that the task of metaphysics is to catalogue time’s features. Relatively little consideration has been given to an error theory about time. Since there is very little extant work on temporal error theory the goal of this paper is simply to lay the groundwork to allow future discussion of the relative merits of such a view. The (...) paper thus develops a conceptual framework from within which to evaluate claims about the actual existence, or not, of temporality as that notion appears in folk discourses about time, and from there to examine claims about the counterfactual existence, or not, of temporality so conceived. We subsequently apply this framework to three extant positions drawn from physics and metaphysics that deny the existence of time. We show that only one of these positions is a folk temporal error theory; that is, a view that denies the existence of time as that notion is operative in our everyday thought and talk. (shrink)

How does character information inform judgments of blame? Some argue that character information is indirectly relevant to blame because it enriches judgments about the mental states of a wrongdoer. Others argue that character information is directly relevant to blame, even when character traits are causally irrelevant to the wrongdoing. We propose an empirical synthesis of these views: a Two Channel Model of blame. The model predicts that character information directly affects blame when this information is relevant to the wrongdoing that (...) elicits blame. Further, the effect of character information on blame depends on judgments about the true self that are independent of judgments of intentionality. Across three pre-registered studies (N = 662), we found support for all three predictions of the Two Channel Model. We propose that this reflects two distinct functions of blame: a social regulatory function that encourages norm compliance and a pedagogical function that encourages personal improvement. (shrink)

According to many philosophers, rationality is, at least in part, a matter of one’s attitudes cohering with one another. Theorists who endorse this idea have devoted much attention to formulating various coherence requirements. Surprisingly, they have said very little about what it takes for a set of attitudes to be coherent in general. We articulate and defend a general account on which a set of attitudes is coherent just in case and because it is logically possible for the attitudes to (...) be jointly satisfied in the sense of jointly fitting the world. In addition, we show how the account can help adjudicate debates about how to formulate various rational requirements. (shrink)

According to the attentional resources account, mind wandering (or “task-unrelated thought”) is thought to compete with a focal task for attentional resources. Here, we tested two key predictions of this account: First, that mind wandering should not interfere with performance on a task that does not require attentional resources; second, that as task requirements become automatized, performance should improve and depth of mind wandering should increase. Here, we used a serial reaction time task with implicit- and explicit-learning groups to test (...) these predictions. Providing novel evidence for the attentional resource account’s first prediction, results indicated that depth of mind wandering was negatively associated with learning in the explicit, but not the implicit, group, indicating that mind wandering is associated with impaired explicit, but not implicit, learning. Corroborating the attention resource account’s second prediction, we also found that, overall, performance improved while at the same time depth of mind wandering increased. From an implicit learning perspective, these results are consistent with the claim that explicit learning is impaired under attentional load, but implicit learning is not. (shrink)

One popular theory of moral responsibility locates responsible agency in exercises of control. These control-based theories often appeal to tracing to explain responsibility in cases where some agent is intuitively responsible for bringing about some outcome despite lacking direct control over that outcome’s obtaining. Some question whether control-based theories are committed to utilizing tracing to explain responsibility in certain cases. I argue that reflecting on certain kinds of negligence shows that tracing plays an ineliminable role in any adequate control-based theory (...) of responsibility. (shrink)

The Gamer’s Dilemma consists of three intuitively plausible but conflicting assertions: (i) Virtual murder is morally permissible. (ii) Virtual child molestation is morally forbidden. (iii) There is no relevant moral difference between virtual murder and virtual child molestation in computer games. Numerous attempts to resolve (or dissolve) the Gamer’s Dilemma line the field of computer game ethics. Mostly, the phenomenon is approached using expressivist argumentation: Reprehensible virtual actions express something immoral in their performance but are not immoral by themselves. Consequentialists, (...) on the other hand, claim that the immorality of virtual actions arises from their harmful consequences. I argue that both approaches have serious difficulties meeting the moral challenge posed by the Gamer’s Dilemma. They tend to confuse the morality of in-game actions either with the morality of their real-world counterparts or with the morality of games as objects. Following this critical analysis, I will develop a Kantian argument and defend it against two objections. So far, deontological responses to the Gamer’s Dilemma have been sought in vain. Yet, with Kant, its moral challenge can be met by looking at the gamer’s reasons. From this perspective, the Gamer’s Dilemma is based on a false assumption: the moral status of gaming acts does not derive from a normative equation with their real-world counterparts but only from their justifications. (shrink)

Philosophers have become newly interested in the ethics of sex. One promising feature of this new discussion is that it has been broadening our moral lens to include individuals whose sexual interests have historically been denied or ignored. One such group is the elderly. Contrary to popular belief, many elderly people want to have sex and see it as a regular part of their lives. If society harbors ignorance about or prejudice against elderly sexuality, it harbors stronger views against the (...) sexual expression of elderly people with dementia. People with dementia are often prohibited by nursing‐home staff, sometimes in extreme ways, from having sex with their partners. This prohibition is at least partly motivated by the goal of protecting the vulnerable. However, cutting people with dementia off from sex has negative health effects and is a needless restriction of their autonomy. In this article, I argue that the expanding moral lens in sexual ethics should include the sexual expression of elderly individuals with dementia and that their sexual expression should be respected. Specifically, I argue that many people with dementia are competent to consent to sexual activity with their long‐term partners. (shrink)

Most democratic theorists agree that concentrations of wealth and power tend to distort the functioning of democracy and ought to be countered wherever possible. Deliberative democrats are no exception: though not its only potential value, the capacity of deliberation to ‘neutralise power’ is often regarded as ‘fundamental’ to deliberative theory. Power may be neutralised, according to many deliberative democrats, if citizens can be induced to commit more fully to the deliberative resolution of common problems. If they do, they will be (...) unable to get away with inconsistencies and bad or private reasons, thereby mitigating the illegitimate influence of power. I argue, however, that the means by which power inflects political disagreement is far more subtle than this model suggests and cannot be countered so simply. As a wealth of recent research in political psychology demonstrates, human beings persistently exhibit ‘motivated reasoning’, meaning that even when we are sincerely committed to the deliberative resolution of common problems, and even when we are exposed to the same reasons and evidence, we still disagree strongly about what ‘fair cooperation’ entails. Motivated reasoning can be counteracted, but only under exceptional circumstances such as those that enable modern science, which cannot be reliably replicated in our society at large. My analysis suggests that in democratic politics – which rules out the kind of anti-democratic practices available to scientists – we should not expect deliberation to reliably neutralise power. (shrink)

Perdurantists think of continuants as mereological sums of stages from different times. This view of persistence would force us to drop the idea that there is genuine change in the world. By exploiting a presentist metaphysics, Brogaard proposed a theory, called presentist four-dimensionalism, that aims to reconcile perdurantism with the idea that things undergo real change. However, her proposal commits us to reject the idea that stages must exist in their entirety. Giving up the tenet that all the stages are (...) equally real could be a price that perdurantists are unwilling to pay. I argue that Kit Fine ’s fragmentalism provides us with the tools to combine a presentist metaphysics with a perdurantist theory of persistence without giving up the idea that reality is constituted by more than purely present stages. (shrink)

In this paper, I will argue that there is a version of possibilism—inspired by the modal analogue of Kit Fine’s fragmentalism—that can be combined with a weakening of actualism. The reasons for analysing this view, which I call Modal Fragmentalism, are twofold. Firstly, it can enrich our understanding of the actualism/possibilism divide, by showing that, at least in principle, the adoption of possibilia does not correspond to an outright rejection of the actualist intuitions. Secondly, and more specifically, it can enrich (...) our understanding of concretism, by proving that, at least in principle, the idea that objects have properties in an absolute manner is compatible with transworld identity. (shrink)

When considering potential solutions to meaning-scepticism, Kripke (1982) did not consider a causal-theoretic approach. Kusch (2006) has argued that this is due to the qua-problem. I consider Kusch’s criticism of Maddy (1984) and McGinn (1984) before offering a different way to solve the qua-problem, one that is not susceptible to sceptical attack. If this solution is successful, at least one barrier to using a causal theory to refute Kripke’s scepticism is removed.

Actors, undercover investigators, and readers of fiction sometimes report “losing themselves” in the characters they imitate or read about. They speak of “taking on” or “assuming” the beliefs, thoughts, and feelings of someone else. I offer an account of this strange but familiar phenomenon—what I call imaginative transportation.

Recent years have witnessed growing controversy over the “wisdom of the multitude.” As epistemic critics drawing on vast empirical evidence have cast doubt on the political competence of ordinary citizens, epistemic democrats have offered a defense of democracy grounded largely in analogies and formal results. So far, I argue, the critics have been more convincing. Nevertheless, democracy can be defended on instrumental grounds, and this article demonstrates an alternative approach. Instead of implausibly upholding the epistemic reliability of average voters, I (...) observe that competitive elections, universal suffrage, and discretionary state power disable certain potent mechanisms of elite entrenchment. By reserving particular forms of power for the multitude of ordinary citizens, they make democratic states more resistant to dangerous forms of capture than non-democratic alternatives. My approach thus offers a robust defense of electoral democracy, yet cautions against expecting too much from it—motivating a thicker conception of democracy, writ large. (shrink)

Mind wandering is a pervasive feature of subjective experience. But why does the mind tend to wriggle about rather than always staying focused? To answer this question, this paper defends the claim that mind wandering consists in task-unrelated thought. Despite being the standard view of mind wandering in cognitive psychology, there has been no systematic elaboration or defense of the task-unrelated thought view of mind wandering. Here, I argue for the task-unrelated thought view by showing how mind wandering reflects a (...) distinctive form of non-vigilant thinking. When the relationship between mind wandering and vigilance is clarified, several objections to the task-unrelated thought view can be defused. Not only does this provide a novel defense of the task-unrelated thought view of mind wandering, but it also presents an account of mind wandering that is compatible with a naturalistic account of subjectivity. (shrink)